از نوزایش تا انقلاب فرانسه: جدال قدیم و جدید

برجستگی سید جواد طباطبایی خود مصداق زوال اندیشه است و رواج دشمنی با « روشن اندیشی » و « گفت و شنود مستند و مستدل » .

حاتم قادری استاد دانشگاه تربیت مدرس با تاکید طباطبایی بر خرد جدید در خوانش تاریخ ایران اشاره کرد و گفت: تصور من این است که وقتی دکتر طباطبایی با خرد جدید به خوانش تاریخ ایران می‌پردازند، برخوردهایی ایدئولوژیک در خوانش‌شان مشهود است و نوعی خشونت در عرضه و بسط اندیشه‌شان دارند که این بعد ایدئولوژیک را پررنگ‌تر می‌کند. در ابتدا باید اشاره شود که خود خرد جدید در بسط و گسترشش خالی از وجه خشونت نسبت به تفکر، طبیعت و انسان نبود یعنی خرد جدید از دکارت به بعد نوعی اعمال خشونت نسبت به دیگر سویه‌های بشر اعمال کرد. وقتی طباطبایی می‌کوشد تاریخ سه سده اخیر را که تاریخ گذار می‌خواند، مورد نقد قرار دهد نیز این اعمال خشونت خرد جدید را دارد.
اما نگرانی من از این جهت است که خرد جدید در سلوک و بیان و زبان آقای طباطبایی به یک خشونت مضاعف نیز بدل شده است. در حالی که خرد جدید در غرب سعی کرد به هزینه دیگران خود را تثبیت کند، در آرای دکتر طباطبایی نه تنها هزینه دیگر سویه‌های تأملاتی و تفکری مشهود است بلکه رگه غلیظ و شدتمندی از تحقیر و تخفیف دیگر اندیشمندان و افراد نیز دیده می‌شود. یعنی در آثار دکتر طباطبایی هم خشونت خرد جدید را صرف‌نظر از انتقاداتی که به آن وارد است دارد و هم در زبان دکتر طباطبایی تبدیل به نوعی گفتمان نه گفت‌وگویی و پرسشگری که به گفتمان طرد شد. این گفتمان طرد، نوعی خشونت مضاعف را در صدا و صحبت دکتر طباطبایی مستتر کرده که حتی در میمیک و حرکات دست ایشان هم به چشم می‌آید. الفاظی که ایشان برای تحقیر مخاطبانشان به کار می‌برند، سودمند و مفید برای فهم اینکه در کجای تاریخ ایستاده‌ایم نیست.
در حالی که اگر سویه‌های خشونت‌گرایی را که چه در ذات آرایشان است و از جای دیگری بیان شده و چه در نوع تعامل ایشان با این دیدگاه‌ها مهار می‌شد، چه بسا خود آرا با چالش بیشتری در جامعه مواجه می‌شد. در حالی که این خشونت حاکمانه باعث شده که آرای ایشان به شکل‌گیری دو گروه با خط کشی سفت و سخت بدل شود. بخشی از استقبال از این نهفته نوعی رگه‌های بیمارگونه در جامعه روشنفکری و دانشگاهی ما را متبلور می‌کند.

سلام و عرض ادب
« دکتر جواد طباطبایی » یکی از برجسته ترین اندیشمندان علم سیاست به ویژه در زمینه اندیشه ی سیاسی است که توانسته با تالیف آثار مهم و برجسته یی به نظریه پردازی در اندیشه سیاسی ایران و تاریخ نگاری در اندیشه سیاسی غرب بپردازد.
بدون تردید دکتر طباطبایی یکی از معدود روشنفکران ایرانی است که به صورت روشمند پروژه یی فکری را دنبال کرده و ادامه داده است .
نظریه ی «زوال اندیشه سیاسی در ایران» شاخصه اصلی دیدگاه های وی است. هر چند بر این نظریه و پروژه فکری اش انتقادهای فراوانی شده است، اما این انتقادات چیزی از ارزش های علمی و فکری او را کم نمی کند. 
 
بطور کلی باید گفت که اندیشه ی وی دارای چهار شاخصه ی اساسی است : نخست اینکه مساله‎ محوراست
دوم اینکه روشمند است
سوم اینکه یک کل منسجم است و چهارم اینکه در یک مسیر تحول روشن حرکت می کند .
مهمترین سهم دکتر طباطبایی در منظومه ی نظری ایران معاصر، طرح نظریه زوال اندیشه سیاسی در ایران است که چندین جلد از آثار وی را در برمی گیرد. همچنین، در حوزه ی اندیشه ی سیاسی غرب نیز مجموعه ی «جدال قدیم و جدید» را به بازکاوی انتقادی فکر سیاسی غربی از یونان تا دوران جدید اروپا اختصاص داده است. این مجموعه نوعی تاریخ نگاری ایرانی در حوزه ی اندیشه ی سیاسی غرب است که بر پایه ی آثار اصلی متفکران غربی تالیف شده است.
از جمله ی مهمترین آثار طباطبایی می توان به «زوال اندیشه سیاسی در ایران»، «دیباچه ای بر نظریه ی انحطاط ایران»، «مکتب تبریز و مبانی تجدد خواهی»، «حکومت قانون: مبانی نظریه مشروطه خواهی»، «ابن خلدون و علوم اجتماعی»، «خواجه نظام الملک»، «تاریخ اندیشه ی سیاسی جدید در اروپا از نوزایش تا انقلاب فرانسه» اشاره کرد.
 
آثار طباطبایی را می توان به ۲ دوره تقسیم کرد؛ دوره ی نخست شامل آثار دهه ی ۱۳۶۰ و ۷۰ او می شود- یعنی سه کتاب «تاریخ اندیشه سیاسی در ایران»، «زوال اندیشه سیاسی در ایران» و «خواجه نظام الملک» .
آثار این دوره بیشتر دارای رویکردی متن گرا بوده و بر خودبسندگی متون و کشف منطق درونی میان متن های مختلف، استوار است. مفهوم کلیدی آثار این دوره «زوال» است که ویژگی اندیشه دکتر طباطبایی در این دوره است .
Yekiilia

کتاب خیلی خوبیه ، از اون کتاب هایی هست که به کور شدن می ارزه